To «πράσινο» δόγμα του ΣΟΚ

Το σοκ προκαλείται ξαφνικά και με όσο το δυνατόν περισσότερα «χτυπήματα» ώστε το θύμα να μην προλάβει να συνειδητοποιήσει το γεγονός και να αντιδράσει. 

Αν τα «ηλεκτροσόκ» απέχουν χρονικά μεταξύ τους, τότε το θύμα έχει ικανό χρόνο αντίδρασης. Αν όμως είναι συνεχόμενα, το ένα πίσω από το άλλο, το θύμα προσαρμόζεται στη νέα τάξη πραγμάτων

O απώτερος στόχος είναι η δημιουργία συλλογικής συνείδησης και μάλιστα 
συνείδηση υποταγής. Ότι ο Παναθηναϊκός είναι ομάδα δευτερότριτης θέσης.





Αν πάρει και κάνα πρωτάθλημα μαζευόμαστε στην Ομόνοια. Μια φορά στα 7-8 χρόνια καλά είναι. Δε χρειάζεται συχνότερα.

Μια γενιά οπαδών έχει μεγαλώσει έτσι. Όχι τυχαία. Η μάζα πρέπει να είναι ελεγχόμενη. Αλλιώς γίνονται ενεργοί και επικίνδυνοι γιατί έχουν κρίση και απαιτήσεις. Μια γενιά οπαδών χωρίς όραμα, μια γενιά χωρίς στόχους. Η γενιά των πράσινων οπαδών που μεγάλωσε στα τέλη του 1990.

Η γενιά που γεννήθηκε το 1990 και όταν ξεκίνησε να βλέπει μπάλα στα 6, στα 7 χρόνια, θυμάται μόνο τον ΟΣΦΠ να σηκώνει κούπες και 2 πράσινες αναλαμπές μόνο.

Η παραδοχή και ο τρόπος αντίληψης κινδυνεύει να μεταλλάξει το παναθηναϊκό DNA. TO DNA ΤΩΝ ΝΙΚΗΤΩΝ... ΣΕ DNA υποτακτικών. Η ομάδα και ο σύλλογος που ήταν πρωταθλητής σε όλα τα σπορ, τώρα φυτοζωεί σε όλα τα σπορ.

Έτσι ο οπαδός μεγαλώνει με αυτή την αντίληψη. Ότι δηλαδή είμαστε τυχεροί που δε πέσαμε β' εθνική στο βόλλεϋ, που γλυτώσαμε τον υποβιβασμό στο πόλο, που ακόμα δεν καταλήξαμε στο πρωτοδικείο στη μπάλα. Ο αρχικός στόχος δεν υπάρχει. Δεν στοχεύουμε την κορυφή πλέον άλλα την επιβίωση.Η φαρέτρα έχει βέλη αλλά κάποια αόρατη δύναμη έχει μετακινήσει τον στόχο.

Ο πράσινος νέος οπαδός μεγαλώνει με τον σύλλογο να είναι στα πλέι οφ ποδοσφαίρου.  Και θεωρεί επιτυχία όταν τερματίζει πρώτος σε αυτά...

Το μπάσκετ για πρώτη φορά μετά από 13 χρόνια δεν έχει αυτόματο πιλότο.
Βόλλεϋ ανδρών και γυναικών παρατημένα στην μοίρα τους.
Απεργίες και απλήρωτοι αθλητές . Στο πόλο ενίοτε εφηβική ομάδα.

Αυτά βλέπει, αυτά βιώνει, αυτή είναι η καθημερινότητα του. Ο σύλλογος να παλεύει και όχι να κυριαρχεί.

Σατανικό σχέδιο... Κάποια στιγμή θα αναπολήσει και θα πει: «Χίλιες φορές δεύτερος και τρίτος όπως κάποτε , παρά ένατος, δέκατος ή και τελευταίος».

«Χίλιες φορές 1-1 με την Ζαπορίζια παρά αποκλεισμός από τη Μακάμπι και την Οντένσε».

Γιατί η μπάλα δημιουργεί οπαδούς. Και μια γενιά οπαδών έχει ήδη χαθεί. Αυτός είναι ο σκοπός. Ο οπαδός να σκέφτεται τη σιγουριά της τρίτης θέσης και ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΡΥΦΗΣ

Γιατί αν ανέβεις στην κορυφή πρέπει να παραμείνεις εκεί. Και ποιος να ασχοληθεί με την παραμονή στην κορυφή;

Οι αχάριστοι οπαδοί δεν είναι ευχαριστημένοι που βγαίνει η ομάδα δεύτερη. «Αφού το ίδιο είναι. Πάλι Ευρώπη παίζουμε, πάλι κάναν όμιλο θα περάσουμε», ακούνε απογοητευμένοι να τους λένε. Όμως το παναθηναικό DNA δεν αρκείται σε αυτά..Θέλει κατορθώματα, θέλει άθλους και πάνω απ' όλα ΘΕΛΕΙ ΟΡΑΜΑ.

Πριν λίγα χρόνια ακούγαμε τις ίδιες μίζερες ατάκες για το μπάσκετ. Ότι δε θα χαρεί άλλο ευρωπαϊκό ο Έλληνας φίλαθλος πλην αυτό της ΑΕΚ και της εθνικής το 1987. Και όμως με όραμα, με πάθος, με σωστές κινήσεις πήραμε όχι μία αλλά έξι Ευρωλίγκες. Αν το έλεγες σε οποιονδήποτε την δεκαετία του 80, ότι 30 χρόνια μετά ο Παναθηναϊκός θα έχει 6 ευρωπαϊκά στο μπάσκετ θα γέλαγε μέχρι σήμερα.

Το Γουέμπλεϊ αντίστοιχα, πρέπει να είναι το εμπόδιο για εμάς. 
Πρέπει να ξεπεραστεί, όχι να είναι το παράσημό μας!

Αλλά αυτό απαιτεί χρόνο και χρήμα.

Μέσα σε δύο χρόνια (2008-10) ο Παναθηναϊκός έβαλε ζεστά χρήματα στα ταμεία του, κατέκτησε ένα νταμπλ και δοξάστηκε στην Ευρώπη. Ξόδεψε παράλληλα προσωπικό χρόνο παραγόντων και διέλυσε την παράγκα. Και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πού θα έφτανε, αν δεν «έριχναν» τον Πατέρα από την προεδρία και αν δεν διέλυαν την πολυμετοχικότητα. 

Μετά λοιπόν από το ευχάριστο διετές διάλειμμα επιστρέφουμε στην σκληρή πραγματικότητα της προ του 2008 εποχής. Στην εποχή που οι «φωνακλάδες» (όπως γράφουν στα πρωτοσέλιδα τα ζιζάνια που ζουν ανάμεσά μας) ζητούσαν παίκτες, χρήματα και καταπολέμηση της παράγκας. 

«Γιατί δεν ικανοποιούνται με ένα πρωτάθλημα στα 6-7 χρόνια; Γιατί ζητάνε παικταράδες, αφού και με μέτριους παίκτες κάτι καταφέρνουμε; Μα καλά δεν βλέπουν πως όταν δεν ξοδεύουμε λεφτά έχουμε ισοσκελισμένους ισολογισμούς; ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΊΩΜΑ; Τι έχουν προσφέρει αυτοί οι φωνακλάδες;»

Αυτή ήταν και είναι η γραμμή της αυλής.

Οι φωνακλάδες όμως είναι αυτοί που κρατάνε το όραμα ζωντανό. Την σπίθα αναμμένη.

Αυτοί που δεν συμβιβάζονται με 1 πρωτάθλημα στα 12 χρόνια. Αυτοί που δεν συμβιβάζονται με το «δεν πολεμήσαμε την Παράγκα για να μείνουμε καθαροί» και που ΑΠΑΙΤΟΥΝ σεβασμό, ειλικρίνεια και όραμα. 
Είναι ανικανοποίητοι γιατί είναι Παναθηναϊκοί. Γιατί έτσι τους καθοδηγεί το ένστικτο τους. Το πράσινο ένστικτο του πρωτοπόρου, του οδηγού του συλλόγου με τους περισσότερους τίτλους

Οι φωνακλάδες δεν αντέχουν την ιδέα της αποτυχίας γιατί είναι γεννημένοι νικητές. Δεν συμβιβάζονται με καμία παραδοχή σε κανέναν πράκτορα. Χάνει ο σύλλογος στο πινγκ πονγκ και είναι το ίδιο θλιμμένοι σαν να έχασε η ποδοσφαιρική ομάδα.

Ο παναθηναϊκός οπαδός διαμαρτυρόταν το 1981 στην μπάλα γιατί από το 1959 μέχρι το 1979 ήταν ο πρώτος σύλλογος σε πρωταθλήματα Α' Εθνικής. Το ίδιο ήταν και στο μπάσκετ. Το ίδιο και στο βόλλεϋ. 

Και σιγά-σιγά άρχισαν να αλλάζουν όλα από τα μισά της δεκαετίας του 80.
Στο ποδόσφαιρο από το 1979 μέχρι το 1989 δύο πρωταθλήματα. Στο μπάσκετ τέσσερα τη δεκαετία του 80.
Στο βόλλεϋ τέσσερα τη δεκαετία του 80. Στο πόλο υποχώρηση από την πρώτη τετράδα. Τα πρώτα σημάδια παρακμής.
Τα υπόλοιπα τμήματα (στίβος-πάλη-άρση βαρών-πινγκ πονγκ-κολύμβηση) εξαφανισμένα. Ποιος φταίει για όλα αυτά;

Δεκαετία 1990 και μία μόνο αλλαγή...

Κυριαρχία στο μπάσκετ επιτέλους σε Ελλάδα και Ευρώπη. Στο ποδόσφαιρο τέσσερα πρωταθλήματα και αμέσως παραδοχή άνευ όρων στην «παράγκα».
Στο βόλλεϋ δύο πρωταθλήματα σε μια δεκαετία. Στο πόλο το 1993 υποβιβασμός
Μόνο το βόλλεϋ γυναικών κρατάει την σημαία ψηλά του Ερασιτέχνη με πέντε πρωταθλήματα. Στο μπάσκετ γυναικών ένα πρωτάθλημα. Ο ερασιτέχνης εξαφανισμένος. 

Δεκαετία 2000

Παντοκρατορία στο μπάσκετ σε Ελλάδα και Ευρώπη με 9/10 πρωταθλήματα. Αυτοκρατορία στο βόλλεϋ γυναικών με 6/10. Αυτά και μόνο αυτά είναι τα τμήματα που κρατούν ψηλά τη σημαία του Παναθηναϊκού. Ένας αθλητικός όμιλος που κάποτε πρωταγωνιστούσε σε 15 και 20 αθλήματα, κατάντησε να έχει σταθερά επιτυχίες σε δύο μόνο σπορ! 

Στο ποδόσφαιρο θλίψη. Το πρωτάθλημα του 2004 αποδείχτηκε απλώς μία αναλαμπή. Οι ελπίδες που δημιουργήθηκαν γρήγορα μεταμορφώθηκαν σε μεγαλύτερη θλίψη.

Στο βόλλεϋ και εκεί άλλα δύο πρωταθλήματα. Το πόλο φτάνει στην δεύτερη θέση το 2001.
Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει όραμα να ξαναγίνουμε ο πρώτος σύλλογος, να σαρώνουμε τα πάντα.

Γιατί αυτό είναι ο Παναθηναϊκός. Στην κορυφή με την αξία του
Χωρίς παράγκες, χωρίς στημένα και κασέτες και δηλητηριασμένα νερά και αγορασμένους παίχτες 
με κλεμμένα λεφτά.
Παναθηναϊκός θα πει μαχητική ψυχή. Θα πει κορυφή με περηφάνια..Θα πει αποδοχή από τους αντιπάλους.

Όμως σε λίγα χρόνια γκρεμίζονται τα πάντα... Δεκαετία 2010.

Ένα νταμπλ στο ποδόσφαιρο που κανείς σχεδόν δεν το προβάλλει και δεν το θυμάται, λες και δεν συνέβη. Τι κι αν ο κόσμος γέμιζε το γήπεδο. Τι κι αν χαμογελούσε ξανά. Τι κι αν αποκτήθηκαν παίκτες παγκόσμιας αξίας...
Μετά το χάος. Το δόγμα του σοκ σε πλήρη εφαρμογή με Τσάκες, πρωτοδικεία, πρίγκηπες και οφειλές.

Δύο πρωταθλήματα και δύο ευρωπαϊκά στο μπάσκετ και μετά αποδόμηση της ομαδάρας των τίτλων. 

Στον Ερασιτέχνη τι γίνεται; 
Το βόλλεϋ ανδρών και γυναικών σε ελεύθερη πτώση, το ίδιο και το πόλο.

ΠΟΙΟΣ φταίει για όλα αυτά; Ονοματεπώνυμα δεν υπάρχουν;
Γιατί είναι όλα απρόσωπα; Ποιος διοικούσε τόσα χρόνια αυτά τα τμήματα;
Δεν υπάρχει ένας με παντελόνια να πει ΕΓΩ έκανα λάθος, εγώ έφταιξα;

ΕΓΩ υπολόγισα λάθος, εγώ έκανα κακές επιλογές. Ποιοι είναι αυτοί που κρύβονται πίσω από μαριονέτες και δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους; Γιατί πρέπει οι οπαδοί και ο Αχιλλέας Μακρόπουλος -ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ- να πληρώνουν συνεχώς τα σπασμένα άλλων;
Αλλά ακόμα και έτσι, με έναν μαγικό τρόπο να μεταφέρεται η ευθύνη στους οπαδούς...

Το γνωστό τροπάριο των οργανωμένων...
Οι κακοί οργανωμένοι που τσακώνονταν με τον Βαρδινογιάννη στα κάγκελα της Λεωφόρου αρχές του 80.
Οι κακοί οργανωμένοι που το '88 φώναζαν στο 2-2 με την Μπριζ...
Οι κακοί οργανωμένοι που το '93, το '98 και το '99 φώναζαν «Παύλο Θεέ»
Οι κακοί οργανωμένοι που ήταν «κολλητοί» του Πατέρα, μετά του Βγενόπουλο, μετά του Αλαφούζου, όπως φώναζε η «αυλή».

Όπως καταλαβαίνετε δεν μιλάμε για τους ίδιους οργανωμένους καθότι ο οργανωμένος του 1980 που ήταν 25 ετών, σήμερα είναι σχεδόν 60 και έχει απομακρυνθεί λόγω ηλικίας από το οπαδικό κίνημα.

Άρα η σπίθα παραμένει η ίδια . Η φωνή παραμένει στις επάλξεις. Και ο πόλεμος και ο εχθρός πάντα σταθερός.

Ως δια μαγείας τους κατηγορούν για φιλικές σχέσεις με όλους τους παράγοντες, εκτός από έναν. Παράξενο, έτσι δεν είναι;
Γιατί οι οπαδοί εμπιστεύτηκαν τον Παύλο και μέσα σε δύο χρόνια τον Πατέρα; Αφού και οι άλλοι έχουν φέρει παικταράδες και έχουν πάρει τίτλους.
Ποια είναι αυτή η λεπτή γραμμή που κάνει κάποιον να εμπιστευθεί τις τύχες ενός συλλόγου σε έναν παράγοντα;

Η απάντηση είναι απλή. Ο οπαδός δεν θέλει τον εχθρό εντός των τειχών. Θέλει τον σύλλογο μια γροθιά και πρωταγωνιστή. Γιατί αυτή είναι η μοίρα του.Και όσο ο κάθε παράγοντας έχει όραμα, ο οπαδός το αναγνωρίζει.

Ο οπαδός δεν θέλει πράσινες εφημερίδες με πρωτοσέλιδα που δεν τα πιστεύουν ούτε αυτοί που τα γράφουν.
Ο πράσινος οπαδός έχει γνώση, μνήμη και κρίση. Και επιλέγει να βλέπει τα γεγονότα μόνο και να διαμορφώνει άποψη μόνος του.
Κανένας μαθηματικός δεν μπορεί να του κατευθύνει τον τρόπο σκέψης.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο πράσινες οπαδικές εφημερίδες είναι από τις τελευταίες σε κυκλοφορία. Είναι παράσημο αυτό για τον πράσινο οπαδό. 

Κανένας δεν μπορεί να του στερήσει το όραμα και να τον καταντήσει οπαδό του καναπέ.

Αυτός είναι ο απώτερος σκοπός βέβαια. Μετά το πολλαπλό σοκ, ο οπαδός να πάψει να ασχολείται.Να βλέπει από την τηλεόραση τους αγώνες.
Να μην πατάει γήπεδο γιατί έχει γνώμη και απαιτεί . Να γονατίσει επιτέλους και να γίνει «πρόβατο». Να γίνει ρομπότ.
Να πανηγυρίζει όταν το γράφουν οι φυλλάδες και να χειροκρατάει όταν ανάβει η φωτεινή επιγραφή που το υποδεικνύει.

Όμως το σχέδιο θα αποτύχει γιατί δεν στοχεύει σωστά. Οι οπαδοί έχουν κάτι κοινό που τους κρατάει πάντα ζωντανούς.

Έχουν το Τριφύλλι του Καλαφάτη και του Παπάζογλου στην καρδιά τους. Έχουν για οδηγό το 8-2 του 1930 και όχι το 4-0 του 2008 στο «Γ. Καραΐσκάκης».

Δεν είναι τεχνοκράτες και δεν θα γίνουν ποτέ. Δεν θέλουν θετικό ισολογισμό και δεν τους ενδιαφέρει.

«Θέλουν να διοικούν χωρίς να βάζουν το χέρι στην τσέπη», λέει η προπαγάνδα 
της κακιά ώρας της «αυλής». 

Πρώτα απ' όλα η δουλειά του οπαδού δεν είναι να διοικεί. Ποτέ δεν το ήθελε και ποτέ δεν θα το επιδιώξει. Η δουλεία του όμως είναι να είναι θεματοφύλακας του Παναθηναϊκού και να ελέγχει αν αυτοί που διοικούν κάνουν καλά τη δουλειά τους.

Ποιος γεμίζει άραγε το ΟΑΚΑ όταν αυτοί που διοικούν προσφέρουν όραμα;
Ποιος κάνει sold out στο κλειστό;
Ποιος ζωντανεύει τον Τάφο κάθε Κυριακή;
Ποιος κάνει εξέδρα 350 ατόμων σε αγώνα πινγκ πονγκ;Ποιος στήνει πανηγύρι στο κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ;

Έχει αναλογιστεί κάποιος από όλους αυτούς τους δημόσιους κατήγορους, πόσο στοιχίζει αυτή η τρέλα;

Η απάντηση είναι ΟΧΙ, γιατί δεν τους ενδιαφέρει, δεν μπορούν να την καταλάβουν. Δεν έχουν πάθος όχι μόνο για την ομάδα αλλά για οτιδήποτε κάνουν.
Όλα γίνονται ψυχρά και με υπολογισμούς. Γιαυτό και δεν χαμογελάνε ποτέ.

Τα παιδιά στο πέταλο έχουν χαμόγελο και ας έχουμε χάσει στον αγώνα. Γιατί ήταν εκεί ΠΟΥ ΗΘΕΛΑΝ και όχι εκεί γιατί έπρεπε ή επειδή τους είπαν.

Πόσους πράσινους παράγοντες έχετε δει χαμογελαστούς τα τελευταία 15 χρόνια;

Γιατί δεν ακούνε την καρδιά τους; Δεν σου βγαίνει να είσαι πρόεδρος και το κάνεις με βαριά καρδιά; Δεν θα πετύχεις ποτέ και το έργο δεν θα έχει διάρκεια.
Όταν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις , όταν δεν είσαι ερωτευμένος με αυτό δεν θα πετύχει το αποτέλεσμα.

Και θα διαφέρουμε εσαεί. Είμαστε ερωτευμένοι με τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΌ. Ερωτευμένοι με τον Σύλλογο.

Ερωτευμένοι και με πλατύ χαμόγελο όταν διαβάζουμε για έναν ξεχασμένο τίτλο σε ένα φθινοπωρινό πρωτάθλημα σκοποβολής του '60.
Ερωτευμένοι και χαμογελαστοί όταν Κυριακή βράδυ γυρίζουμε σπίτι μετά από παρουσία σε 3-4 γήπεδα όλο το σαββατοκύριακο 
Γιατί αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Γιατί δεν πρέπει να πάμε αλλά μας καθοδηγεί κάτι από μέσα μας να πάμε.
Γιατί όταν αγαπάς κάτι ρωτάς μόνο το πότε, όχι το πού. Γιατί εσύ θα είσαι εκεί.
Γιατί αυτό που σε καλεί είναι ένα δικό σου κομμάτι.

Γιατι ο Παναθηναϊκός είμαστε όλοι εμείς και όλοι οι παλαιότεροι και όλοι οι αθλητές που τίμησαν (όχι απλά φόρεσαν) το έμβλημα. Και αυτό δεν θα σβήσει ποτέ.

Κανένας χαρτογιακάς, κανένας καρεκλοκένταυρος δεν θα καταλάβει τις τελευταίες αυτές γραμμές.
Όποιος έστω από αυτούς κοντοσταθεί για μια στιγμή ίσως κάποτε ένοιωσε κάτι. Αλλά πλέον έχει αλλοιωθεί τόσο που αμυδρά θυμάται κάτι από όλα αυτά.

Παράγοντες σαν ανθρωπάκια, μικροί σε μέγεθος και προσφορά που το μόνο που προσέφεραν είναι χρήμα, άψυχο χρήμα και αυτό με τσιγκουνιά. Παράγοντες μίζεροι και θλιμμένοι, ή παράγοντες που έβαλαν το ΕΓΩ σε πρώτη μοίρα σε οποιαδήποτε διάκριση κατέκτησε ο Παναθηναϊκός. Παράγοντες που στην πρώτη στραβοτιμονιά πήδηξαν πρώτοι από το πράσινο καράβι ρίχνοντας το στα βράχια.

Όμως το καράβι δεν θα βυθιστεί και δεν θα εισπράξουν καμία ασφάλεια. 

Στην αρχαία ελληνική τραγωδία υπήρχε ο «απο μηχανής θεός» και έσωζε την κατάσταση.
Στην σύγχρονη παναθηναϊκή τραγωδία που μας οδήγησαν συγκεκριμένοι, λογάριασαν χωρίς το απρόβλεπτο. Χωρίς την παναθηναϊκή ψυχή που ενώνει τους πραγματικούς παναθηναϊκούς οπαδούς.

Όχι τους οπαδούς των κεντρικών και των δωρεάν διαρκείας, όχι τους οπαδούς τους κατευθυνόμενους σαν άβουλα όντα.

Τους γνήσιους μαχητές, τους πραγματικούς ήρωες του σαββατοκύριακου που θα παρατήσουν τα πάντα για ένα δίωρο σε οποιοδήποτε άθλημα.Αυτοί ζωντάνεψαν την Λεωφόρο τότε, αυτοί θα ζωντανέψουν τον σύλλογο ξανά

Η τύχη του Παναθηναϊκού μας, είναι στα δικά μας χέρια. Αργήσαμε να το διαπιστώσουμε, αλλά πλέον είναι ξεκάθαρο..

ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ, ΜΟΝΟ ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΣΟΥ..

Διαβάστε περισσότερα: http://www.greenzone.gr/2013/01/h-gonia-ton-opadon-prasino-dogma-sok.html#ixzz2J5ZmI6hx